Autisme

Autisme?

Maandagochtend, na een druk maar heerlijk fijn weekend open ik mijn laptop. Een kop koffie erbij en dan eerst mijn mailbox openen.

“Daar zijn we weer.. ***  is op school gelukkig goed gestart. Hij heeft een aantal dagen dezelfde juf als vorig jaar dus dat scheelt al een hoop.

Deze week is de voetbal weer gestart en daar is hij nu 2x op rij, in tranen terug naar mij gelopen omdat hij het ineens niet meer ziet zitten. Waar dat vandaan komt heb ik geen idee van en ***  weet het ook niet zegt hij. Hij komt daar nu toch al een aantal jaar dus zou het toch niet meer spannend moeten zijn, de meeste van zijn teamgenoten en trainers kent hij ook allemaal. Als we samen naar zijn teamgenoten lopen is het op zich al goed, maar wij vragen ons af of dit nog 'normaal' gedrag is voor een jongen uit groep 7.

Ook op vakantie sloeg hij al helemaal in de stress als we vroegen of ze melk wilde halen, zijn broertje maakt daar absoluut geen punt van, die ging het liefst nog alleen. Over de afwas idem dito.

Dit jaar moet hij zijn verkeersdiploma halen en wij zien hem dat, op dit moment, echt nog niet doen. In ons hoofd verschijnt hij alleen maar huilend aan de start.. Uiteraard laten we dat aan hem niet merken en proberen we hem zoveel mogelijk te stimuleren om zelfstandig dingen te doen. Maar hij piekert er niet over om het laatste stukje naar school of huis alleen te fietsen als we met zijn broertje wat langzamer zijn. Nu zijn wij zelf ook niet haantje de voorste, maar wij struinden wel jonger over het dorp of gingen al eens een boodschapje halen in de buurtsuper. *** zien we dit ook wel doen, maar *** schiet al in tranen bij het idee alleen al.

Misschien zien wij beren en spoken op de weg die er niet zijn, maar we maken ons toch wel zorgen over de toekomst, zal hij ineens een sprong maken of is er eigenlijk meer aan de hand wat wij nu niet weten. Als we bij een leerkracht dit soort dingen aankaarten voelen we ons al gauw de 'curlingouder'. Ondertussen vragen we dat ons ook al af, zijn wij nou zo overbezorgd of toch niet?”

Ik lees de mail een paar keer over. De ouders van *** maken zich zorgen, ze hebben dit geuit in een mail naar me.  *** is vorige schooljaar een aantal keren bij me geweest, hij was onzeker, ging snel huilen en trok zich terug in haar eigen wereldje. Tijdens onze gesprekken was hij open en eerlijk.

Ik zoek haar dossiermapje erbij en lees de verslagen die ik van de vorige sessies heb gemaakt nog een keer door. In mijn aantekeningen zie ik enkele malen het woord ‘autisme?’ staan.

Ook nu speelt dit woord weer door mijn hoofd.

Autisme
- Wat is autisme?
- Hoe herken je autisme?
- Heeft mijn kind autisme?
- Hoe kan je omgaan met autisme?

Deze vragen krijgen we steeds vaker van ouders die langskomen in onze praktijk. Als kindercoach is het daarom belangrijk om de ouders en het kind hierbij te ondersteunen.

Autismekenmerken komen bij alle mensen in meer of mindere mate voor. Zo vinden veel mensen het prettig om vaste routines aan te houden of om zich langere tijd intensief met één onderwerp bezig te houden. Ook problemen op sociaal gebied zijn veel mensen niet vreemd.

Een diagnose autisme krijg je pas als deze kenmerken zorgen voor serieuze lijdensdruk of voor grote problemen zorgen op levensgebieden als werk, vrije tijd en relaties.

Kenmerken die vaak in verband worden gebracht met autisme:
Problemen op sociaal gebied/minder goed ontwikkelde sociale intuïtie
Moeite met (onverwachte) veranderingen
Uitspraken heel letterlijk nemen
Eerlijk en recht door zee
Uitstekende detailwaarneming
Goed analyseren
Niet graag over koetjes en kalfjes praten
Goed in herkennen van patronen
Moeite met het bewaren van het overzicht
Loyaal
Perfectionistisch
Buiten vaste kaders kunnen denken
(Ogenschijnlijk) geen interesse in anderen
Nauwkeurig
Over- of juist ongevoelig voor zintuigelijke prikkels
Heel intensief bezig zijn met een bepekt aantal onderwerpen
Hyperfocus
Talent voor specialisatie
Voorkeur voor een op een contact
Tragere informatieverwerking

 Ik kijk het lijstje nog eens over. Er zijn een groot aantal van deze kenmerken die *** laat zien zowel thuis, op school als in de begeleiding. Dus besluit ik de ouders uit te nodigen voor een gesprek in mijn praktijk. Met als doel ze te informeren over mijn gedachten en bevindingen rondom ***.

Tijdens het gesprek met de ouders geef ik informatie over wat autisme is en hoe je dit kan herkennen. We praten over de krachtpunten hierbij, maar geven ook de aan wat de hobbels en knelpunten kunnen zijn.

De ouders herkennen tijdens ons gesprek veel van wat ter tafel komt. Er gaan een boel lichtjes bij hun branden, het geeft een soort van opluchting, een begrip naar ***.

Ouders hebben wat stof tot nadenken. Ik geef ze een informatief boek mee over autisme, zodat ze dit rustig kunnen lezen. We spreken een vervolggesprek af, waarbij we gaan bespreken welke hulp voor *** en/of ouders het beste kan worden ingezet.

Wordt vervolgd….